De tweede editie van het 'Delay & Disruption Protocol' is nu ook in het Frans beschikbaar

Algemeen

Het Protocol is, zoals vermeld, van Britse makelij en dus voornamelijk opgesteld vanuit een common law-perspectief. Het is inmiddels aan zijn tweede editie toe. Deze dateert van februari 2017 en is ongeveer 80 pagina’s dik.   

Het Protocol heeft als doel om in algemene termen nuttige richtsnoeren aan te reiken voor claims van aannemers (contractors) m.b.t. termijnverlengingen (extensions of time (afgekort : ‘EOT’)), vergoedingen voor bijkomende kosten en tijd evenals verstoringen (disruptions), zowel tijdens de uitvoeringsfase als na de beëindiging van de werken.

Hoewel het Protocol niet juridisch bindend is, wordt het niettemin in het Verenigd Koninkrijk, maar ook (steeds meer) elders, als leidraad gehanteerd door bouwactoren bij het oplossen van vertragings- en onderbrekingsproblemen, alsook als belangrijk referentiepunt in het kader van het vinden van een (geschikte) ‘vertragingsanalysemethode’ (‘Delay Analysis Methodology’) (zie ook verder).

De tweede editie van het protocol

De tweede editie van het SCL-Protocol is opgebouwd uit drie delen:

• ten eerste, de ‘core principles’, zijnde 22 kernprincipes die de theoretische onderbouwing vormen waarop de overige afdelingen van het Protocol steunen;

• ten tweede de ‘Guidance part’ bestaande uit (A) ‘Delay, disruption & acceleration concepts’ (B) ‘Guidance on core principles’ en (C) ‘Other financial heads of claim’; en

• ten derde, de bijlagen bij het Protocol, nl. (A) ‘Definitions and glossary’ en (B) ‘Record types and examples’.

De tweede editie betreft geen (integrale) herziening van de eerste versie, maar eerder een bijwerking / verduidelijking van de reeds bestaande richtsnoeren. De belangrijkste wijzigingen situeren zich daarbij onder meer op het vlak van:

• vertragingsmethodologieën (Delay Analysis Methodology): in de tweede editie is een overzicht opgenomen van de zes belangrijke soorten vertragingsanalyses in de bouwsector (zie blz. 34):  
  
             
  
  In plaats van een specifieke analyse te verkiezen, zoals in de eerste versie, wordt nu aangegeven met welke factoren rekening dient te worden gehouden bij de keuze van de meest adequate methodologie (bv. de aard van de oorzaak van de vertraging, de waarde van het project etc.). Het bereiken van een ‘common sense’-resultaat is daarbij richtinggevend.

• hernieuwde aanpak van claims voor termijnverleningen (Extensions of Time (EOT-claims)): in de tweede editie van het Protocol is verder ook het indienen en beoordelen van claims voor termijnverlenging in de loop van een project erg bevorderd. De gelijktijdige indiening en beoordeling van een EOT-verzoek is tot een (nieuw) kernbeginsel verheven. Door deze toevoeging stapt de tweede versie van het Protocol af van de vroegere ‘wait and see’ -benadering en geeft het de voorkeur aan een ‘time impact analysis’. 
  

• meer richtsnoeren over verstoringen (disruptions) en het bijhouden van gegevens (record keeping): ten slotte worden ook meer richtsnoeren ingebouwd aangaande de verschillende analysemethoden van verstoringen. De richtsnoeren voor het bijhouden van gegevens zijn eveneens aanzienlijk uitgebreid. Partijen moeten trachten een akkoord te bereiken over o.a. het type, de vorm, de frequentie evenals de verspreiding van projectnotulen (zie in dit verband ook ‘Appendix B’).

De Franse vertaling van het ‘Delay & Disruption Protocol’ geeft aan dat dit ook over het Kanaal opgang maakt. En terecht, het is immers een uitstekend hulpmiddel, dat heel wat inspiratie kan geven om geschillen te vermijden.

Voor meer informatie over dit onderwerp kan u onder meer terecht bij Geert De Buyzer en Joachim Nys (auteurs).